Spring Break 2005 in Breckenridge, Colorado

Zaterdag, 19 maart 2005

Daar zijn we dan, heerlijk gesettled in ons mooie huis, dat we voor de week hebben gehuurd met Ricks zus, Lisa, zijn 14 jarige neef, Zack en Ricks vader, Jerry en zijn vriendin, Carol! Ricks 20 jarige neef, Luke, en zijn vriendin, Charity, zullen er dit weekend ook bij zijn. We hebben al heel wat besneeuwde toppen gezien en Breckenridge ziet er als een gezellig wintersport plaatsje uit.

Maar laat ik bij het begin beginnen. Gisteravond kwam dan eindelijk het moment, dat we wegreden naar Dulles Airport. Saskia had al minstens twintig keer gevraagd hoe laat het was en wanneer we nu gingen. Onze vlucht ging pas om 21:45, dus we hoefden pas om 19:45 op het vliegveld te zijn.

We parkeerden in een van de parkeergarages en moesten toen een enorm eind lopen met twee volle karretjes baggage, want de United check-in balie is helemaal aan het uiteinde van de terminal. Gelukkig was het lekker weer! Het parkeren is flink duur ($15 per dag), tenzij je op lang parkeren gaat staan, maar wij hadden zoveel (en zware) spullen, dat we die optie maar niet namen.

Het was gigantisch druk bij het inchecken! Gewoonlijk zijn we bijna meteen aan de beurt, omdat Rick een Premier frequent flyer is, maar dit keer stond er daar ook een flinke rij te wachten. Kennelijk gingen heel wat mensen voor “Spring break” op reis.

Ook de veiligheidscontrole rij was enorm en schoot helemaal niet op. Gelukkig werden er op een gegeven moment kennelijk meer poortjes geopend, want opeens kwam er schot in. Na nog het “people mover” busje naar de C terminal genomen te hebben en naar natuurlijk de verste gate te zijn gelopen, kwamen we net op tijd om in te stappen aan. We konden zo het vliegtuig in.

Het vliegtuig bleek echter overvol geboekt te zijn, dus was er al een vertraging, omdat er vrijwilligers gevonden moesten worden, die hun stoel op wilden geven tegen compensatie. Toen dan eindelijk iedereen zat, ging er een deur niet dicht, dus hup, weer een kwartier later. En ik baalde, want we zouden al voor onze tijd om 1:30 aankomen in Denver en nu zou dat nog later worden.

Grappig was wel, dat er nog twee Nederlandse gezinnen in het vliegtuig zaten. Katja hoorde dat het eerst. Wij zijn dan helemaal enthousiast, maar de Nederlanders, die we in zulke gevallen zien, realiseren zich meestal niet dat zij voor ons “bijzonder” zijn, dus meestal kan er net een knikje als groet vanaf.

De vlucht verliep verder goed en rond middernacht plaatselijke tijd landden we in Denver. Ook op dit (vrij nieuwe) vliegveld moet je einden lopen en een trein nemen naar de baggage claim. Onze koffers kwamen vrij snel, maar Ricks ski’s bleven weg (ze hebben een hele aparte band daar, speciaal voor ski’s!). Na nog weer een half uur wachten kwam er eindelijk iemand met een hele car vol ski’s.

Doodmoe besloten we niet naar de gratis shuttlebus van het hotel te gaan zoeken, maar een taxi te nemen. We vroegen een van de taxi chauffeurs met een gewone auto om bij zijn centrale om een minivan voor ons te vragen. We hadden geluk, want er was er net een in de buurt en alle baggage plus de familie kon erin!

We logeerden bij de Hampton Inn bij het vliegveld, nog een mijl of zes rijden. De hotels bij Denver Airport liggen allemaal langs “Tower Road”, de dichtstbijzijnde zo’n 5 mijl van het vliegveld. Hier zie je weer wat een enorme lege vlaktes dit land kent, want er is verder mijlenlang helemaal niets, alleen die strook, die Tower Road heet, met daarlangs vrijwel elke hotelketen in de VS vertegenwoordigd.

Inmiddels was het ver na drieen onze tijd! Toen ik de reservering maakte werd me gegarandeerd, dat er een extra bed in de kamer zou zijn. Bij het inchecken vroeg ik daar dus naar. De jongen achter de balie (die werkelijk door niets uit het veld werd geslagen en een duidelijke “don’t worry, be happy” houding had), zei, dat er een in de kamer zou moeten zijn, maar als dat niet zo was, zouden we pech hebben, want hij had geen extra bedden meer over!

Gelukkig hadden we een opblaasmatras meegesleept, want er stond geen extra bed in de kamer en de twee bedden, die er wel stonden, waren maar net breed genoeg voor een volwassene en een kind! Inmiddels was het 3 uur onze tijd (1 uur Denver tijd) en ik belde naar beneden voor een stel extra lakens en dekens. We hadden allemaal honger en dorst, dus Rick ging op jacht naar snacks en soda’s. Gelukkig vond hij heel wat in de automaten en kon hij ook het beddengoed mee naar boven nemen, want de happy go lucky jongen achter de balie werd belaagd door een andere familie, die ook veel te weinig bedden in hun kamer hadden. Hen adviseerde hij, dat er maar een in een stoel moest gaan slapen!

Nadat we met veel smaak de zakjes Kettle chips (heel knapperige chips) hadden verorberd, gingen om 4 uur onze tijd de lichten eindelijk uit!

Saskia en ik waren om half acht Denver (Mountain) tijd weer klaar wakker en kleedden ons gauw aan om van het gratis ontbijt beneden gebruik te maken. Het was uitgebreider, dan we gewoonlijk van een gratis ontbijt gewend waren, er waren muffins, plakjes ontbijt worst, French toast en appels en bananen. Na zelf gegeten te hebben, namen we voor de anderen dingen mee naar de kamer.

Met veel gekreun stond iedereen op en begaf Rick zich naar Hertz op het vliegveld om onze auto op te halen. We hadden voor de week een Ford Expedition gehuurd, een fantastische auto met ruim plaats voor de baggage en de kinderen.

Rond 10 uur waren we helemaal klaar om op weg te gaan. We zouden Lisa en Zack ontmoeten bij het Nederlandse winkeltje “Dubbel Dutch” in Denver. Wat is het toch leuk om zoveel Nederlandse produkten bij elkaar te zien! Het is een schattig winkeltje en we waren goede klanten! Ik vond er zelfs een pak vanille vla, waar de kinderen van gesmuld hebben. We hebben er allerlei snacks en koffie voor de week gekocht. De Amerikanen waren zo weg van de Douwe Egberts koffie, dat ze voortaan daarvoor alleen al naar Dubbeldutch zullen gaan.

De ongeveer twee uur durende rit naar Breckenridge ging door de bergen en hoe hoger we kwamen, hoe meer sneeuw er lag. Langs de weg zagen we tot groot plezier van de kinderen nog een heel stel berggeiten.

We kwamen langs oude Western plaatsjes, waar ik graag even had rondgekeken, ware het niet, dat we Lisa volgden. Duidelijk wonen zij in dit gebied en is het allang niet meer bijzonder voor ze.

Ook zagen we een stel verlaten goudmijnen langs de weg. Een bord gaf aan, dat sommigen te bezoeken waren. Dit kleine ritje van Denver naar Breckenridge heeft mijn interesse in de staat Colorado flink aangewakkerd! Er is zoveel te zien en doen en de natuur is buitengewoon mooi.

Vlakbij het historische stadje Georgetown, dat Rick en ik jaren geleden een keer bezocht hebben, zijn we voor de lunch bij Subway gestopt. Na langs de plaatsjes Silverthorne (overal grote winkels!) en Dillon te zijn gereden, verlieten we de I-70 bij Frisco, een skiplaatsje 9 mijl van Breckenridge vandaan. Hier reden we langs een prachtig bevroren meer met uitzicht op de besneeuwde bergtoppen. Ik nam me voor er op de terugweg foto’s van te maken.

Breckenridge is een heel gezellig oud “Western” plaatsje met allerlei boetiekjes en restaurants. Ons huis, ik kan het geen “huisje” noemen, want het is bijna net zo groot als ons huis in Virginia, heeft maar liefst 5 badkamers, een sauna en een hot tub. Het ligt boven het stadje, ongeveer een mijl weg van de hoofdstraat (zoals zo vaak “Main Street” genoemd), aan een rustige straat met uitzicht op de 4000+ meter hoge pieken.

Rick, Saskia en ik kregen de master suite, waar de hot tub ook bij hoort. We slapen in een king size bed en Saskia op de luchtmatras. De andere kinderen en Zack slapen in de basement en Lisa en Luke en Charity boven. Ricks vader en Carol komen pas maandag.

Nadat we de auto’s uitgeladen hadden (en wat een spullen heb je mee met zo’n ski vakantie!!), gingen we terug naar het stadje om de huurski’s van de kinderen op te halen.

We voelden ons allemaal wat vreemd door de ijle lucht op deze hoogte (Breckenridge ligt op ongeveer 3000 meter). Lisa raadde ons aan veel water te drinken, iets wat ik gewoonlijk ook al doe. Ik had er dan ook het minst last van. Rick werd helemaal kortademig en Kai gaf zelfs over (natuurlijk op het kleed van dit prachtige huis, wat een vaag roze vlek achterliet na verwoedde pogingen tot schoonmaken).

Na het huren van alle benodigdheden zetten we alle kinderen thuis af en gingen Lisa, Rick en ik proviand inslaan bij de Kroger supermarkt. We besloten niet te koken, we zijn tenslotte op vakantie, maar wel ontbijt en lunchspullen in te slaan.

Door het tijdsverschil en de ijle lucht waren we allemaal vroeg moe en besloten pizza te halen voor het avondeten. We kozen Extreme Pizza, waar ze heel bijzondere combinaties hadden. Zo had ik onder anderen spinazie, artichokken en broccoli op de mijne.

Zondag, 20 maart 2005

Bij vroeg naar bed gaan hoort ook vroeg opstaan. Maar goed ook, want we waren niet de enigen op “Spring break” en de rij voor de lift kaartjes en de lessen was lang. Omdat de kinderen niet zo vaak skien begonnen we na de lunch met een prive les voor hun drieen. Die waren een stuk duurder, dan wat we aan de oostkust gewend zijn, maar vooruit dan maar, veiligheid boven alles. Hun ski lerares Ivana was een leuk iemand, die zelfs de protesterende Saskia helemaal enthousiast maakte. Er waren leuke dingen voor de kinderen, zoals een “Haunted Forest” waar ze doorheen konden skien. Ook skiet er een “hond” (skier in kostuum) rond, Ripperoo, wat Saskia prachtig vond.

Rick, Lisa en Zack gingen samen skien en omdat ik niet kan skien, besloot ik naar het dorpje te lopen. Eigenlijk was ik op zoek naar routekaarten voor sneeuwschoenwandelingen, maar de toeristen informatie was helaas op zondag gesloten. Ik genoot van de “ski” atmosfeer en heb een paar leuke ski oorbellen voor Katja en Saskia gekocht en een t-shirt voor Kai. Het was een fikse wandeling en ik zag heel wat leuke restaurants om te proberen.

Om half vier waren de kinderen klaar met hun lessen en bleken ze het flink goed gedaan te hebben. Ook Rick voelde zich weer helemaal thuis op de ski’s. Ik besloot morgen mijn sneeuwschoenen eens in te wijden. In een boekenwinkel had ik een boek gevonden over met sneeuwschoenen wandelen en gelezen, dat je langs en tussen de ski pistes door mocht wandelen. Verder was het “Burro Trail”, het pad van ons huis naar de pistes uitermate geschikt om te bewandelen.

Na allemaal gedoucht te hebben (waarbij bleek, dat het niet mogelijk was tegelijk te douchen, ondanks de 5 badkamers, want dan kreeg je wisselbaden: eerst ijskoud water, dan weer kokend heet) aten we bij Rasta Pasta, een Jamaicaans pasta restaurant waar Lisa en Zack dol op zijn. We vonden al gauw uit waarom, ze hadden de heerlijkste pittige pasta gerechten en de pasta smaakte compleet versgemaakt.

Voor het naar bed gaan hebben we nog de dvd van de Incredibles gekeken. Wat een leuke film is dat toch! Ik hoop, dat er een vervolg op komt, er is nog materiaal genoeg voor.

Maandag 21 maart, 2005

Het doel van de skiers was om iedere ochtend bij het opengaan van de liften op de piste te staan. Gisteren hadden Lisa en Zack uitgevonden, dat ze vanaf ons huis naar de lift konden skien. Rick wist echter niet of het makkelijk genoeg zou zijn voor de kinderen, dus parkeerde hij de auto op de ski parkeerplaats. Daarvandaan brachten bussen met speciale rekken voor de ski’s de skiers naar de pistes.

Zelf besloot ik op mijn sneeuwschoenen door het bos naar de piste te lopen. Het weer was prachtig en het bleek een redelijk makkelijke wandeling te zijn. Eenmaal in het ski gebied vond ik uit hoe ik tussen de pistes door het bos kon lopen. Al met al heb ik drie uur op mijn sneeuwschoenen gelopen, berg op, berg af! Oef, wat voelde ik mijn dijen vanavond! De sneeuw is op de meeste plaatsen ontzettend diep!

Om half een ontmoetten we iedereen voor lunch. We besloten na vandaag brood voor de lunch mee te brengen, want de rijen in het cafe waren zo lang, dat het zonde van de tijd was. Ik bestelde chili in een brood bowl.

Na het eten ging iedereen weer zijn eigen weg en liep ik op mijn sneeuwschoenen langzaam terug naar het huis. Vanochtend heb ik wel besloten, dat ik morgen een ski les wil nemen. Ik vind het lopen alleen saai worden en als de rest van het gezin zo dol op skien is, kan ik toch niet achterblijven. Het is wel een enorme overwinning van een jarenlange angst voor gladheid. Ik heb als 20 jarige mijn enkel ernstig gebroken door met mijn fiets op een stuk zwart ijs uit te glijden en sindsdien ben ik bang voor ijs en gladheid.

Op weg naar huis liep ik te ver door en kwam midden in het bos terecht met prachtig uitzicht op de hoge (4165 meter) “Peak 10”. Gelukkig had ik vrij snel door, dat het niet de goede weg was, want je kunt in die bossen flink verdwalen! Maar oh, wat is de natuur hier weer adembenemend! Ik heb zeker tien minuten staan kijken naar al dit moois, de staalblauwe lucht, de majestueuze bergen en de complete rust (die eigenlijk ook een beetje eng was, want als ik werkelijk verdwaald zou zijn geweest, zou ik verder niemand tegenkomen om me te helpen!)

Om 4 uur vertrok Lisa om Ricks vader en Carol uit Frisco op te halen. Carol skiet ook niet en het bleek, dat ze zelfs helemaal niet naar buiten zou gaan, want er was iets met de circulatie in haar handen. Waarom ze dus helemaal naar de kou meekwam was ons allemaal een raadsel!

Vanavond hebben we bij “The Dredge” gegeten. Dit is een vroegere baggerboot, die nu tot restaurant is omgetoverd. Het eten was er lekker en iedereen genoot van het bij elkaar zijn. Ricks vader en ik probeerden allebei “elk” (eland?) biefstuk. Het was wat taai, maar wel erg lekker.

Dinsdag 22 maart

De grote dag voor mij! Ik had eindelijk genoeg moed bij elkaar geraapt om me op te geven voor een prive ski les. Helaas bleek bij aankomst, dat de lessen voor vandaag al vol waren. Jammer, maar ik was nu vastbesloten, dus huurde toch alle ski benodigdheden.

Saskia bleef thuis bij Carol vandaag, die was doodmoe en dat maakte Rick vrij om na de lunch met mij op de “bunny slope” te oefenen. Wat een geduld heeft die man! Het moet flink saai geweest zijn voor hem, maar aan het einde van de middag kwam ik toch heel redelijk het bergje af en zig-zagde al aardig.

De oudere kinderen gingen er samen op uit, nu ze weten hoe ze naar de lift kunnen skien vanuit het huis hebben ze geen auto meer nodig. Ricks vader en Lisa vinden alleen skien het prettigst, dus die zagen we alleen even snel met de lunch. Het ski complex is enorm groot en er zijn zeker 4 restaurants aan de basis. Ook kun je buiten zitten (vandaag zaten we daar in de sneeuw) en allerlei drankjes (ook alcoholische, favoriet aan het einde van de dag was de hete chocolade met pepermunt Schnapps!) bestellen en op een grote grill worden hamburgers en hot dogs gemaakt. Luide Rock muziek (en op andere dagen Reggae) klinkt uit de luidsprekers. Ik keek vooral mijn ogen uit naar alle verschillende ski pakken en kleding, die men droeg. Er zijn hier heel wat internationale skiers, overigens, vooral Engelsen, maar ook veel Italianen.

Gelukkig lukte het me na de lunch wel een reservering te maken voor een prive les morgenmiddag. Er waren geen vrouwelijke instructeurs meer, dus zal ik het met een man moeten doen. Prima, zolang hij maar bakken geduld heeft!

Na de lunch ben ik terug naar het huis gewandeld via het Burro Trail, zodat Rick nog even “echt” kon gaan skien. De kinderen waren aandoenlijk blij, dat ik skien aan het leren ben. Ze zijn bereid om heel langzaam te gaan, hebben ze me verteld. Vreselijk lief!

Vanavond merkten we, dat het zeker niet makkelijk is om met een groep van 9 mensen uit eten te gaan zonder van te voren te reserveren! De kinderen wilden allemaal naar Bubba Gump, maar daar was de wachttijd voor een tafeltje om half zes al anderhalf uur! Een blik op de gezichten van Ricks vader en Carol zei ons, dat we dat maar beter niet konden doen!

We probeerden zeker vijf andere restaurants zonder geluk en kwamen toen weer bij Rasta Pasta terecht. Ook hier moesten we een half uur wachten en Ricks vader is een zeer onflexibel heerschap, dus zijn gezicht stond op onweer. Maar Lisa en ik besloten hier te blijven, er was weinig tot geen hoop op een kortere wachttijd elders. Een glas Fat Tire bier maakte al veel goed bij Jerry!

De maaltijd was wederom voortreffelijk! Ik hoop, dat deze pasta keten zich verder over het land uitbreidt!

Na het eten zijn we nog wat gaan winkelen. Breckenridge heeft een heel stel souvenirwinkels met allerlei t-shirts en sweaters. Iedereen vond een sweater naar zijn of haar gading. Vooral de oranje van Saskia staat haar erg leuk, wie had dat gedacht, met haar licht oranje haar!

Woensdag 23 maart

We werden wakker met een staalblauwe lucht en alle bergen uit de wolken. Dat kon ik natuurlijk niet voorbij laten gaan! Rick en ik liepen met onze fototoestellen een heel eind het bos is en maakten (hopelijk) prachtige foto’s.

Saskia wilde alweer thuisblijven en Rick wilde na de bunny slope met mij gistermiddag nu weleens een serieuze piste skien. Mijn les zou pas om half een beginnen en ik wilde eigenlijk nog wel verder oefenen. Katja was zo lief om vanochtend mijn lerares te zijn. We bleven op de bunny slope, maar het ging wel steeds beter, zodat ik wat meer zelfvertrouwen kreeg en wel klaar was om met de lift naar boven te gaan vanmiddag. Wat was ik trots op mezelf!

Rick, Jerry, Katja en ik aten lunch samen en Katja besloot mij tijdens mijn les gezelschap te houden. Mijn instructeur, Bob Felker, bleek al een oudere man te zijn, die dit al meer dan 20 jaar deed! Hij komt uit New Hampshire en vertelde ons van alles over zijn leven in Colorado en met zijn Engelse vriendin. Ik zei hem, dat mijn doel was om zonder angst van een groene (de makkelijkste) piste naar beneden te skien. Tijdens de drie uur durende les lukte dat! Wat een heerlijk gevoel! Nu heb ik spijt, dat ik het niet eerder heb geleerd!

Net toen we klaar waren begon het enorm te sneeuwen en waaien! Een ware sneeuwstorm plotseling! Gelukkig had ik Bobs aanbod om nog een keer naar boven te gaan afgeslagen! Het weer hier in Breckenridge verandert echt van het ene op het andere moment!

Vanavond waren we allemaal moe van een hele dag buitenlucht. Dit is echt een “doe” vakantie! We zitten nauwelijks stil en zijn de hele dag lekker actief. De Extreme Pizza van de eerste avond leek ons prima voor het avondeten, vooral toen bleek, dat ze ook thuis bezorgden.

Donderdag 24 maart

Woohoo, ik kan skien! Ik voelde me vanochtend heel wat met mijn skilaarzen en ski’s! Rick, Katja en ik besloten naar de lift te skien. Pas na een nauw “pad” kom je op een wijde piste. Ik was iets te optimistisch en deed mijn ski’s al op dat pad aan. Ha! Dat ging mis, het was te steil en ik klapte tegen een boom aan, gelukkig met mijn ski’s en niet met mijn hoofd. Ik heb de rest van het pad dus maar gelopen! De piste ging echter prima.

Rick ging daarna zelf de moeilijke pistes doen en Katja en ik bleven op de groene banen. Ik voelde me steeds minder bang worden en kreeg zowaar wat vaart.

Na de lunch kwamen Rick, Kai en Saskia ook met ons mee en ik kreeg er zowaar plezier in. Vooral de baan, die “Red Rover” heette, ging heerlijk.

Vanavond hebben we nog een keer Bubba Gump geprobeerd. Dit keer waren we er om half vijf en werd ons gezegd, dat er 15 tot 25 minuten wachttijd was voor een gezelschap van 10 personen (inmiddels was Luke ook weer terug, die gaat naar Colorado State University in Fort Collins en kon vandaag en morgen vrij krijgen van school). Bubba Gump is een leuk, voornamelijk vis, restaurant, gebaseerd op de film “Forrest Gump” met Tom Hanks.

Terwijl we wachtten konden we de film kijken en dronken we allemaal een drankje, Lisa en ik hadden de “Cosmopolitan” tot ons drankje van de week gebombardeerd en probeerden dat overal. Die van Bubba Gump was het lekkerst.

De 25 minuten waren intussen allang voorbij en wij zouden de volgende groep zijn op de lijst. Tot onze verbazing kreeg een andere groep de open tafeltjes en bij navraag bleek, dat er “oeps” een foutje was gemaakt! Nu zouden we nog tenminste 10 minuten moeten wachten. Ik heb mijn ongenoegen netjes duidelijk gemaakt (waarom ben ik toch altijd degene, die dit soort dingen moet regisseren??), maar meer kon ik niet doen.

Bij het horen van dit nieuws begon Ricks vader te tieren. Rick en Lisa zijn beiden ietwat bang voor hun vader, mij ergert hij, als hij zo is. Ik snauwde hem dus toe, dat hij zijn mond moest houden, want dat dit nu eenmaal “life” was. Pff! Dat was het enige echt moeilijke moment van de week voor mij, wat wel zo ongeveer een wonder mag heten als je nagaat, dat we Ricks familie heel weinig zien (eerste keer in 4 jaar) en we elkaar dus niet goed kennen! Rick vond het intussen prachtig, dat ik zo assertief was.

Toen we eindelijk tafels kregen toegewezen werd het een prima maaltijd. Bubba Gump heeft heerlijke garnalen gerechten en we aten allemaal zeker een pond daarvan! De kinderen hadden hun eigen tafel en de serveerder deed ontzettend zijn best om ze bezig te houden, door ze telkens weetjes over de film te vragen en raadsels op te geven. Toen iedereen eenmaal voedsel voor zijn neus had, verbeterde de sfeer ook dramatisch!

Onze kinderen bestelden calamari en Zack vond tot zijn verbazing uit, dat hij die ook lekker vond. We haalden allemaal Carol over er dan ook eentje te proberen, maar die is helemaal niet avontuurlijk en vond het dus ook niets.

Na het eten brachten we iedereen naar huis en daarna gingen Lisa, Katja en ik terug naar het dorp om wat te shoppen. Het sneeuwde al uren en de stoepen waren een ware ijsbaan geworden. Giechelend glibberden we van winkel naar winkel onder het genot van een Caramel Macciato van Starbucks. Katja vond eindelijk een leuke sweater en een hoed, die haar werkelijk fantastisch staat! Ze ziet eruit als een fotomodel met dat ding op!

Vrijdag, 25 maart 2005

Ach jee, waarom heb ik nu gewacht met skien leren? Vandaag is alweer de laatste dag om te skien en nu heb ik de smaak te pakken! Bij het openen van de lift stonden we klaar en Saskia en ik gingen er samen op uit.

Rick en Lisa gingen helemaal omhoog om door de poeder de moeilijkste hellingen af te skien! Net als je altijd op de televisie ziet, waarbij de sneeuw zo opspuit als ze er doorheen skien. Rick durft echt veel, want zo vaak skiet hij nou ook weer niet.

Saskia is ook een durfalletje en langs de kant van de pistes kun je door het bos skien. Dit deed ze telkens met veel enthousiasme, terwijl ik rustig naar beneden zig-zagde. Wat een heerlijk gevoel als je zo in een ritme komt, ik kan me nu eindelijk helemaal voorstellen, dat zoveel mensen helemaal gek van deze sport zijn!

Omdat het de laatste dag was wilde Lisa de professionele fotograaf bovenaan de lift groepsfoto’s laten maken. Om elf uur verzamelden we ons daar allemaal en er werden 8 foto’s genomen van ons 9-en. De fotograaf gebruikte notabene een Nikon Coolpix 5700, ook een van mijn camera’s. Wie weet sta ik ooit nog eens ski foto’s te maken! Dat lijkt me wel wat.

Na het poseren aten we een vroege lunch. Bovenop de berg, op 10,000 voet hoogte (ongeveer 3000 meter) ligt het 10 Mile Restaurant. Daar hadden ze heerlijk eten, buffelburgers, venison (ree) stew, buffel chili en nog veel meer. Het was inmiddels weer flink gaan sneeuwen, dus dat hartige voedsel smaakte maar al te best.

Vanmiddag hebben we nog een uur met zijn allen verder geskied. Alleen Ricks vader ging in zijn eentje verder. Helaas ging het skien door het bos even mis voor Saskia en viel ze, waardoor ze met haar voorhoofd tegen een boom gleed. Ze huilde flink, maar er leek verder niets aan de hand gelukkig!

Terwijl de andere volwassenen en Kai de auto gingen halen (om terug naar het huis te skien moest je een van de moeilijkste hellingen nemen en Kai wilde dat wel proberen) en Katja en Zack chocolade gingen drinken, gingen Saskia en ik nog een keer de berg op.

Maar omdat het hard bleef sneeuwen kregen we het ijzig koud! Ik had nog graag doorgeskied, maar die kou is niet goed voor me en ging door merg en been. We zijn dus maar helemaal naar beneden geskied en ik heb met spijt mijn skispullen weer ingeleverd. Jammer, dat het ski seizoen hier in het oosten al helemaal ten einde is, ik had nog graag verder geoefend.

Morgen om 9 uur moeten we het huis uit, dus direct na thuiskomst was het inpakken geblazen. Het was heel fijn, dat we een wasmachine en droger hadden, want nu konden alle spullen gewassen en wel de koffer in. Dat zal maandag heel wat werk schelen!

De anderen hadden genoeg voedsel over om er een avondeten van in elkaar te flansen, maar wij veelvraten niet. Dus bestelden we uit het gidsje van een bedrijf, Gourmet Cabby, dat voedsel van verschillende restaurants bezorgt. Deze bedrijven zijn ideaal, want als de een Mexikaans wil eten en de ander Chinees dan kan dat dus met een telefoontje geregeld worden.

Rick en ik bestelden een buffelburger, die helaas veel te droog was. De kinderen smulden van hun quesadilla’s.

Vanavond hebben we met zijn allen “What Women Want” gekeken. We waren allemaal een beetje down omdat deze heerlijke week alweer tot een einde was gekomen.

Zaterdag, 26 maart 2005

Het heeft de hele nacht gesneeuwd en er ligt een dik nieuw pak! Ik heb gauw de rest van de spullen ingepakt en opgeruimd en ben nog een laatste wandeling gaan maken. De bergen zaten helemaal in de wolken, maar het stille van de vallende sneeuw maakte het weer heel bijzonder!

Rick bakte pancakes voor het ontbijt, die door iedereen met smaak verorberd werden. Na nog een laatste check, dat alles echt mee was, namen we afscheid van ons gezellige huis. Het plan was naar Lisa’s huis in een voorstad van Denver te rijden en daar de rest van de dag door te brengen.

Zo gezegd, zo gedaan. Er lag nu veel meer sneeuw, dan op de heenweg, en helaas zaten de bergen rond het meer, waar ik zo weg van was, in de wolken. Ik heb toch gauw een paar foto’s gemaakt, maar of ze mooi zijn, weet ik niet.

Overal langs de snelweg stonden waarschuwingsborden voor de vrachtwagens. De hellingen waren regelmatig zo steil, dat ze zeker moesten zijn, dat hun remmen goed werkten. Als er iets mis is met de remmen zijn er om de zoveel kilometer “runaway truck ramps”. Dat zijn weggetjes de berghelling op, die dan moeten zorgen, dat de truck tot stilstand komt. Dit alles vond vooral Kai fascinerend.

De terugweg verliep goed en rond elf uur reden we Lisa’s buurt in. Ze wonen in een nieuwbouw buurt, waar alle huizen er hetzelfde uitzien. Ik voelde me opeens vreselijk bevoorrecht met onze mooie, afwisselende buurt hier in Vienna. Als ik iedere dag in zo’n “cookie stamp” buurt zou moeten wandelen, zou ik doodgaan van verveling! Er was ook helemaal geen groen te bekennen, alleen rechthoekige huizen met rechthoekige tuintjes.

Ook binnen was het niet echt gezellig. Ik heb eigenlijk wel een beetje met mijn neef Zack te doen, want hij is vrijwel altijd alleen thuis. Zijn moeder werkt lange uren en zijn vader woont voorlopig in Memphis, omdat hij zijn uren als piloot moet volmaken.

Zack is een vrolijk joch, maar hij heeft, in tegenstelling tot de rest van zijn familie, te kampen met overgewicht. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken, dat dit te maken heeft met verveling en eenzaamheid. Hopelijk komt hij deze zomer bij ons logeren, want wekenlang alleen in dat huis lijkt me vreselijk voor hem! Gelukkig heeft hij nu wel een vogel om hem gezelschap te houden. Onze kinderen vonden “Jack” prachtig, vooral omdat hij “Kiss” zegt en dan ook echt zoent.

Subway werd weer de keuze voor lunch en Lisa en ik gingen, na alle uitgebreide bestellingen te hebben opgenomen, op weg om het op te halen. Omdat ik toch nog wel een beetje een Paasstemming wilde kweken morgen, vroeg ik Lisa bij de Rite Aid te stoppen.

Daar kocht ik voor ieder kind een paar Paas kleinigheidjes. Het is onvoorstelbaar hoeveel snoep een “Paas” thema had! Voor de meisjes kocht ik mini-Carebears met Paashaas oortjes en voor Kai een kleine fan met een kip (tja, je moet toch wat).

Verder nog ieder een plastic ei met Reese’s peanut butter cups, een zakje met chocolade eitjes en een Paas “ringpop”. Die zal ik vanavond naast hun kussen leggen met een briefje van de “Paashaas” met “Hoppy Easter” erop. Ik heb nog even in dubio gestaan of ik ook een zak met plastic eieren zou kopen om die in de hotelkamer te verstoppen, maar daar heb ik toch maar van afgezien.

Direct na de lunch wilden Jerry en Carol naar hun hotel, de Red Roof Inn bij het vliegveld. We waren daar allemaal wat verbaasd over, want het was toch gezellig, die laatste paar uur nog samen. Maar Lisa bracht ze weg en eigenlijk waren we allemaal wat opgelucht. Het was veel relaxter zonder die twee.

De rest van de middag hebben we besteed met onze foto’s uitwisselen op de verschillende computers. Er zijn er heel wat genomen! Het zal weer leuk werk worden om de beste eruit te zoeken. Ook hebben we MSN geinstalleerd op de computers van Lisa en Zack, zodat we nu makkelijker even kunnen “kletsen”.

Al te gauw werd het tijd om te gaan eten en daarna afscheid te nemen. De keuze voor het avondeten werd een Chinees restaurant "Heaven Dragon", waar naar verluid allebei de presidenten Bush ook hebben gegeten. Nou, dat was te zien bij binnenkomst aan de enorme foto’s van deze heren met de baas van het restaurant. Het eten was er voortreffelijk, mijn Tai-Chin kip (met pepersaus, mini mais, peultjes en champignons) was lekker pittig.

Op de parkeerplaats namen we afscheid, allemaal zwerend, dat het niet nog eens 4 jaar zal duren, voor we elkaar weer zien.

Na een saaie rit door de velden kwamen we weer op Tower Road terecht, ditmaal hadden we een kamer bij de Embassy Suites gereserveerd. Wat een verschil met de Hampton Inn! Het was ook wel $20 duurder, maar daar krijg je dan ook wat voor. Onze suite had twee dubbele bedden (maar ik zou kunnen zweren, dat deze breder waren) en in de voorkamer nog een slaapsofa.

Beneden waren een bar en een restaurant en ik nam van de gelegenheid gebruik om een wijntje mee naar boven te nemen. Rick was gelijk doorgegaan om de huurauto weg te brengen naar Hertz en werd daarvandaan keurig door de shuttlebus van het hotel weer teruggebracht.

Zondag, 27 maart 2005

Paasochtend, de kinderen waren maar wat blij met de spulletjes, die de Easter Bunny had gebracht. Al voor het ontbijt waren de meeste snoepjes op!

Toen ik het gordijn opende kon ik een kreet niet onderdrukken! Zo mooi was het uitzicht, dat we hadden. Het weer was helemaal opgeklaard en in de verte zagen we de skyline van Denver met daarachter de besneeuwde toppen van de Rocky Mountains. Wauw! Ik heb daar even ademloos staan kijken om het in me op te nemen.

Onze vlucht zou om 10:40 vertrekken en we hadden de shuttlebus van 8:30 besteld. Omdat we al om 7 uur wakker waren hadden we lekker de tijd om van het voortreffelijke (gratis!) ontbijtbuffet in het hotel gebruik te maken. Dit buffet zou ons in een gewoon restaurant met gemak $50 hebben gekost, wat de prijs van de kamer dus flink verminderd. Je kon er zelfs een omelet met vulling naar keuze laten bakken! We aten goed, want we wisten niet zeker of we in het vliegtuig een maaltijd zouden krijgen.

Keurig op tijd stonden we klaar voor de bus. De chauffeur bleek een heel vriendelijke man, die voor iedereen een Paas Hershey Kiss had. Een van de stellen was op huwelijksreis en die kregen zelfs een heel chocolade Cadbury ei van hem.

De rit naar het vliegveld nam ongeveer tien minuten in beslag en gaf ons de gelegenheid de mooie hoofdterminal te bewonderen. Het dak daarvan lijkt op een heel dorp van witte teepees, allemaal verschillende groottes, heel bijzonder.

Omdat we zoveel baggage hadden en geen karretjes zagen, besloten we voor de verandering eens “curb side checkin” te doen. Daarbij geef je je baggage op de stoep voor de terminal af aan een United medewerker, die je je instapkaarten geeft en de baggage labelt. Heel handig en snel!

Ook de rij voor de veiligheidscontrole ging snel, omdat er twee speciale poortjes waren opgezet voor eerste klas, business klas en Premier Executive frequent flyers (wat Rick dus is). Zo omzeilden we het enorme aantal wachtenden in de “gewone” rij!

Denver Stapleton is een leuk vliegveld met allerlei winkels en restaurants. Vervelen hoef je je er niet!

Ons vliegtuig terug was een mooie, nieuwere Airbus 320 met beduidend meer beenruimte, dan in de Boeing 757 op de heenweg. De bedizening was ook erg goed en als maaltijd konden we voor $10 of een zalm Caesar salade of een kalkoen pretzel broodje kopen van het restaurant Bennigan’s. Ik koos voor de salade en de zalm was werkelijk heerlijk! Ik vind deze manier van maaltijden verstrekken een goed idee, de kwaliteit van het voedsel is vele malen beter, dan de massamaaltijden, die we vroeger kregen.

We hadden nogal wat last van turbulentie en ik vond het fijn om mee te kunnen luisteren naar het gesprek tussen de cockpit en de verschillende centra. Ik hoorde de piloot regelmatig om een nieuwe hoogte vragen om minder “chop” te hebben. Helaas was het nauwelijks mogelijk, het was gewoon nogal wild weer hier in het oosten.

Vlak voor de landing kwamen de flight attendants nog langs met een gratis glaasje wijn, ook heel ongewoon, maar wel erg lekker.

Tien minuten later dan op het schema stond landden we in een regenachtig Virginia en zat deze leuke week er ook weer op!